Д.Дашмөнх Шүлгүүд

Намрын салхит үдшээр гэрээс одогч хүмүүн
Навчсан хуйд ороогдон ертөнцөд уусан замхрахад
Шувууд зэллэсэн тэнгэр /……../ баргар царай мэт
Сарнисан сэтгэлийн үйрмэг бүхэн шороон /.........../ мэт…
Давчуухан энэ үдшээр тэнэж одохын оронд
Дулаан гэртээ сууж
Өөрийгөө зурвал сайхаан…
1997-2010 он

Г.Батнасан Нусгай

Нус нь байхгүй болсон ч хамрынх нь доорх улаан зам нь арилаагүй болохоор Нусгай гэж нэрийдэн бодов. Тэр шавар байшингийн цонхоор гадагш шагайх Нусгайг харж суулаа. Шинжилгээнийхээ хариуг бодов. Бүх юм яг таарсан. Гэхдээ ...? Тийм их зүйл болсны дараа даан ч бага юм мэдэж байх гэж. Тэгээд одоо болохгүй бол яах юм бэ? Би ч үнэхээр дүүрчихсэн тэнэг юм даа гэж бодохтой нь зэрэг Нусгай сонсчихов уу гэлтэй гэнэт эргэн харж нэг инээчихээд дахиад л цонх руу харав. Ингээд би гэж тэнэг новш үхдэг байжээ. Хамгийн онцгой үхэл бол хуушууранд хахах байж магад. Дайраад ирэхэд далай шиг байж байгаарай гээд үхэж өгнө. Яагаад гэвэл хуушуур идэж байгаад хахаад, хүмүүс инээгээд, өөрөө сандарч, салгалж, шүлс нустайгаа хутгалдаад хөөе ч гэж чадалгүй байсаар тайзны үхлээр үхэж байгаа юм.

П.Батхуяг Долоо хоногийн бороо

2010 оны "Утгын чимэг" богино өгүүллэгийн наадмын дэд байрын шагналт туурь

Манай хотод долоо хоног өдөр шөнө амсхийлгүй бороо оров. Эцэст нь орсон хур арилдаг ёсоор тэнгэр нэг юм тэлрэв. Эргэн тойрон хаашаа л харна нуур далай мэт их усан цэлэлзэж байлаа. Би тэр өдөр ус туучин явсаар найзындаа хүрч очтол тэдний гэр байсан жалга үерийн усаар дүүрчээ. Айх гайхах зэрэгцэн хий дэмий л ийш тийшээ гүйж дэргэдүүр яваа хүмүүсээс сурагласан боловч хэн ч олигтой хариу өгсөнгүй. Бүгд л мэдэхгүй хэмээн мөрөө хавчин одно. Булингартай тэр ус найзыг минь залгиж орхисон бололтой. Бодохоос ч аймаар юм. Гэхдээ бодохгүй гээд ч яах билээ.

* * *

Анх түүнтэй танилцах үед юунд тэгтлээ баярлаж хөөрдөг байсан нь мэдэгдэхгүй дандаа л инээж явдаг хүү байв. Зарим нэг хүн надад “хөөрхий минь тэнэгдүү юм” гэж хэлж байв.